Αυτή τη φορά παρουσιάζω έναν χαρακτήρα που έχω ήδη μιλήσει γι' αυτόν (στην ανάρτηση περί μαγείας).
Μελέτιος
Έβλεπε το μείγμα να κοχλάζει στο βραστήρα, τα στέρεα υλικά να σηκώνονται στιγμιαία στην επιφάνεια μαζί με μικροσκοπικούς πίδακες, να ξαναβυθίζονται.
Άκουγε πίσω του τις σταγόνες να πέφτουν από το στόμιο του πρώτου άμβυκα, μία-μία, να καταλήγουν μέσα στον δεύτερο για να συνεχίσει η απόσταξη, να διαταράσσουν την επιφάνεια του υγρού με αλλεπάλληλα κύματα.
Αισθανόταν τον σκληρό βολβό που τεμάχιζε να λιγοστεύει, να γίνεται ελαφρύτερος με κάθε κατέβασμα του μαχαιριού, ενώ η λεπίδα βάραινε σχεδόν ανεπαίσθητα από τους χυμούς και τα κομματάκια που κολλούσαν πάνω της.
Γευόταν το πικρό κόμμι που μασούσε εδώ και ώρα, ενώνοντάς το με το σάλιο του ώσπου να μαλακώσει, να μετουσιωθεί και να γίνει έτοιμο για να προστεθεί στη χύτρα μαζί με όλα τα άλλα μέρη της συνταγής, το καθένα απαραίτητο με τον τρόπο του.
Οσφραινόταν τον ίδιο του τον ιδρώτα, το στυφό κάρβουνο στα πύραυνα, τα λαχανικά, τη σάρκα, το οινόπνευμα, τα πιο εξωτικά υλικά που είχε βγάλει από τα σφραγισμένα βάζα και απελευθέρωναν τις ευωδιές και τις αποφορές τους όσο περίμεναν να χρησιμοποιηθούν.
Ένιωθε – μ’ έναν τρόπο που οι άλλοι άνθρωποι ήταν αδύνατον να κατανοήσουν – τη σταδιακή αποδυνάμωση του άχρωμου, άοσμου, άγευστου υγρού που βρισκόταν διπλοκλειδωμένο στο ερμάρι του πίσω δωματίου. Η ουσία που ήταν φυλακισμένη μέσα του να διασπείρεται και να χάνεται οριστικά κι αυτός ακόμη δεν μπορούσε να βρει πώς να το συντηρήσει, πού να το χρησιμοποιήσει.
Και πάνω απ’ όλα ένα ενοχλητικό βουητό που δεν τον άφηνε να συγκεντρωθεί, ένα ερέθισμα λιγότερο σημαντικό από τα άλλα. Η φωνή του πελάτη του.
«… θέλω να είμαι βέβαιος πως το παιδί είναι δικό μου», μπαμπάλιζε ο γέρος.
Να μην παντρευόσουν γυναίκα σαράντα χρόνια νεότερή σου τότε, ήθελε να απαντήσει ο φαρμακός.
«Να πεθάνει, αν τόλμησε να με απατήσει!»
Αλλά ο εραστής της, που σίγουρα θα είναι γνωστός σου, δικός σου άνθρωπος, να μην πάθει τίποτε, γιατί είναι άντρας. Ή θα το σκεφτείς αργά και θα έρθεις πάλι, να σου βρω έναν τρόπο να μάθεις ποιος ήταν.
«Να σαπίσει το ξένο έμβρυο μέσα της και να πεθάνει κι αυτή!»
Κι αν αυτό δεν είναι ξένο, ίσως είναι το επόμενο. Ή μπορεί να παίρνει προφυλάξεις με τον εραστή που σίγουρα έχει. Αλλά δε βλέπεις μπροστά να μου ζητήσεις μια συνολική και μόνιμη λύση.
Ο φαρμακός σκούπισε τα χέρια του πάνω στο λευκό χιτώνα του και πρόσθεσε μερικούς χρωματιστούς λεκέδες ακόμη. Μπορούσε να εξυπηρετήσει το χούφταλο, να εξοντώσει τη γυναίκα του και το εξώγαμό της. Δυο νεκροί ακόμη, σιγά τη διαφορά. Μπορούσε κανείς να γνωρίζει αν θα επιβίωναν τη γέννα χωρίς τη δική του παρέμβαση, πόσα χρόνια τους έμελλε να ζήσουν ούτως ή άλλως; Η οδύνη του εραστή της, η πιθανή μετάνοια του γέρου; Δικά τους προβλήματα, καρποί της αφροσύνης τους. Ή μπορούσε ο Μελέτιος να φανεί προνοητικότερος από τον άντρα που είχε απέναντί του. Να δοκιμάσει το μυστηριώδες υγρό που είχε στο πίσω δωμάτιο, αντί να το αναβάλει συνέχεια με τη δικαιολογία πως έψαχνε καλύτερα ευκαιρία. Και στο τέλος θα του ξεθύμαινε εντελώς. Ας το έπαιρνε καλύτερα εκείνη η έγκυος και το αποτέλεσμα του πειράματος θα φαινόταν σε λίγους μήνες.
Αυτό πραγματικά ήταν κάτι με το οποίο τον ενδιέφερε να ασχοληθεί για λίγες στιγμές, πριν επιστρέψει στο τωρινό μείγμα που κόντευε να κόψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου