Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Η Βασιλεία Αιγλωέων - 2

Η Βασιλεία Αιγλωέων αποτελείται από δυο χερσονήσους, την Αιγλώη στα δυτικά και την Οικεία Ανατολή προς τα... ε... ανατολικά. Τα τοπωνύμια υπονοούν ότι οι Αιγλωείς είναι γηγενείς μόνο στην πρώτη. Πράγματι, η δεύτερη αποικίστηκε από τους προγόνους τους. Αυτό συνέβη πάνω από 2000 χρόνια πριν, ώστε η μνήμη του γεγονότος έχει χαθεί και μόνο κάποιος πολύ μορφωμένος το έχει καν υπόψη του. Οι "Γιοι της Στάχτης" δεν είναι το είδος του βιβλίου στο οποίο παρουσιάζονται αυτοκρατορίες με διάρκεια 12.000 χρόνων δίχως τεχνολογική ή κοινωνική πρόοδο. Ο αποικισμός για τον οποίο μιλώ συνέβη σε μια πρώιμη "εποχή του χαλκού", όταν η ανθρωπότητα ήταν αραιότερη και πιο πρωτόγονη, η Ιστορία της διασώθηκε μόνο σε μύθους. Αν περιμένατε να ακούσετε για ερείπια κάποιας προανθρώπινης φυλής στην Οικεία Ανατολή, θα σας απογοητεύσω. Πριν τους Αιγλωείς, δεν υπήρχε τίποτε το άξιο αναφοράς σ' αυτά τα εδάφη.

Και μιας και ανέφερα τις προανθρώπινες/εξωανθρώπινες "φυλές", στο έργο μου δεν υπάρχουν καθόλου. Ούτε ξωτικά, ούτε νάνοι, ούτε πιο πρωτότυπες δημιουργίες της φαντασίας. Έχω ήδη αναφερθεί σε δράκους και στοιχειά, αλλά προτίμησα να αποφύγω κράτη στα οποία ζουν όντα γενικά ανθρωποειδή τα οποία - κατά κάποιο ακαθόριστο τρόπο, όχι υπερβατικό - δεν είναι άνθρωποι. Πέρα από το ότι δεν έβρισκα στην ελληνική παράδοση κάτι αντίστοιχο για να δω πως να το παρουσιάσω, υπάρχουν πολλοί λόγοι ακόμη. Κυριότερος, οι σχέσεις μεταξύ των "μη ανθρώπων" και των "ανθρώπων" στη φανταστική λογοτεχνία, από την εποχή του Τόλκιεν ακόμη (ο οποίος έκανε δημοφιλείς τους "μη ανθρώπους"), είναι συνήθως ασαφείς και δεν πείθουν. Πιστεύω ότι η ρεαλιστική παρουσίασή τους θα απαιτούσε τόση έκταση στο κείμενο ώστε θα αποτελούσε κύριο άξονα της πλοκής. Τέλος πάντων, αν το αναλύσω πλήρως, θα χρειαστεί παραπάνω από μια δημοσίευση σε blog.

Για να επιστρέψουμε στους Αιγλωείς, είναι άνθρωποι "μεσογειακού" τύπου. Μικρόσωμοι κατά μέσο όρο, παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία σε εμφάνιση, αντίθετα απ' ότι οι περισσότεροι άλλοι κάτοικοι της Πλάσης. Ξανθά, καστανά, μαύρα μαλλιά, μάτια κάθε χρώματος, δέρμα από χλωμό ως μελαχροινό, όλα αυτά υπάρχουν στους Αιγλωείς χωρίς να υπονοούν ξενική καταγωγή. Όντας πολιτισμένοι, οι πράξεις τους αποκλίνουν αρκετά από τις αρχές οι οποίες δήθεν διέπουν τη ζωή τους, είτε αυτές είναι κοινωνικές συμβάσεις, είτε θρησκευτικές. Όμως είναι καλοσυνάτοι άνθρωποι κατά βάθος, ειδικά όσο κανείς κατεβαίνει χαμηλότερα στην κοινωνική κλίμακα. Δεν αγαπούν τον πόλεμο, δεν παρακολουθούν με αδιαφορία όταν κάποιος πιο αδύναμος υποφέρει. Από την άλλη, η Βασιλεία Αιγλωέων δεν είναι κάποιος εξιδανικευμένος παράδεισος. Η κοινωνία των Αιγλωέων δεν έχει λιγότερους διεφθαρμένους από τη δική μας, δεν προσπαθεί πιο φιλότιμα από τη δική μας να βελτιωθεί.

Ένα καλό δείγμα για την ιδιοσυγκρασία των Αιγλωέων (απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο):

Για όσους μιλούσαν αιγλωικά, ‘Έθνη της Ρομφαίας’ ήταν οι λαοί οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ως κύριο όπλο το σπαθί, πράγμα που υπονοούσε αταξία στη μάχη, κυριαρχία της ατομικής πρωτοβουλίας. Και του μύθου περί ανδρείας τον οποίο διατηρεί κάθε φυλή βαρβάρων για τον εαυτό της, αυτόν που την κάνει να νιώθει ανώτερη από κάθε άλλο λαό, προορισμένη από τους θεούς να υποδουλώνει και να λεηλατεί τους αδύναμους. Η ωμή αλήθεια ήταν πως αυτήν την ανδρεία την επεδείκνυαν οι βάρβαροι σκλαβώνοντας αμάχους, δολοφονώντας χωρικούς που υπερασπίζονταν με δικράνια το βιος τους και εξοντώνοντας μονοψήφιους αριθμούς στρατιωτών σε ενέδρες.

Τα πολιτισμένα και ημιπολιτισμένα έθνη προτιμούσαν το στρατιώτη από τον πολεμιστή. Στο σκεπτικό τους, η μάχη συνδεόταν με τις αλλεπάλληλες σειρές λογχοφόρων οι οποίοι, αν και λιγότερο σκληραγωγημένοι από τους βάρβαρους, έσπαγαν στο τέλος σαν κυματοθραύστης την ορμή των επιδρομέων και αποδείκνυαν την ανωτερότητα της σύμπνοιας απέναντι στη θρασυδειλία. Όχι ότι οι στρατιώτες δεν κουβαλούσαν και ξίφη στη ζώνη τους, μα τα προόριζαν για τις στιγμές που η παράταξη διαρρηγνυόταν κι ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσουν τα δόρατά τους. Δηλαδή, για τους πολιτισμένους τα σπαθιά ήταν όπλα απελπισίας κι όχι αξίας.

2 σχόλια:

Α.Τ. είπε...

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον όλα όσα καταθέτεις για τον κόσμο που δημιούργησες με κόπο και φροντίδα και τέχνη αξιοζήλευτη και απορώ πως ένα μυαλό μπορεί να χωρέσει τόση πολλή πληροφορία και να την ταιριάξει τόσο όμορφα σε ένα βιβλίο.
Από την άλλη δεν ξέρω, αν θέλω να μάθω περισσότερα από όσα μέλλει να διαβάσω στο(α) βιβλίο(α) σου.
Θέλω να πω ότι (από τα λίγα που είχα την τύχη να διαβάσω μέχρι και σήμερα) δεν ένιωσα την ανάγκη να μάθω περισσότερα από όσα οι ήρωές σου με τις σκέψεις τους, τα λόγια ή τις πράξεις τους μου επέτρεψαν να γνωρίζω για κείνους ή τον κόσμο τους.
Όλα τους μου φάνηκαν ενδιαφέροντα και γοητευτικά και δεν θέλω να φανώ αδιάκριτη ή πιεστική μαζί τους και να τους αναγκάσω να γυμνωθούν μπροστά μου.
Νιώθω ακόμη ότι εκείνοι εκτιμούν τη στάση μου αυτή και ότι είναι πρόθυμοι να με ανταμείψουν, κάνοντάς με δικό τους άνθρωπο, αγαπημένο.
Λευτέρη, αν μπορούσα να ζητήσω κάτι από τον άνθρωπο που έφτιαξε κομματάκι κομματάκι έναν κόσμο μαγικό, θα ήταν να αφήσει τους ήρωές του να μιλούν -όχι για όσα δεν είναι οι ίδιοι ή ο τόπος τους, αλλά για τις αγωνίες, τα όνειρα και τις αναζητήσεις τους.
Δεν τα γράφω αυτά για να σε αποθαρρύνω να γράψεις όσα εσύ έχεις ανάγκη να επικοινωνήσεις για το πόνημά σου, αλλά για να σου θυμίσω ότι ο κόσμος που έπλασες είναι ολοζώντανος και πάλλεται σε ρυθμό έξω και πέρα από σένα κι ας είσαι εσύ που του έδωσες ζωή.
Μίλα μας λοιπόν σαν οικείος τους, σαν ο εξομολόγος τους κι όχι ξερά και άχρωμα, σαν καθηγητής σε μάθημα ανατομίας.
Πες μας αν θες πως εμπνεύστηκες τη φοβερή σκηνή όπου ο Φιλάρετος παρακολουθούσε το κυνήγι ως κυνηγός και θήραμα μαζί.
Πες μας γιατί αγαπάς τόσο τον Αργκάν (κι έκανες κι εμάς να τον λατρέψουμε).
Πες μας πόσο δύσκολο είναι να καταστρώσεις ένα σχέδιο μάχης.
Θα μας πεις;

Ελευθέριος Κεραμίδας είπε...

Μάλλον έχεις δίκιο και πρέπει ν' αρχίσω να μιλώ πιο ελεύθερα. Ευχαριστώ που με σταμάτησες στην αρχή του λάθος δρόμου τον οποίο είχα αρχίσει να παίρνω.

Αλλά είχα ανάγκη να πω δυο πράγματα πρώτα. Εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, σαν το "Βασίλειο της Αράχνης", το ελληνικό φάνταζυ δε φέρει αδίκως την κακή φήμη που το συνοδεύει. Προς το παρόν, είμαι αναγκασμένος να απευθύνομαι αποκλειστικά σε πιθανούς αναγνώστες. Θέλω να ξέρουν τι απ' όλ' αυτά που τους έχουν ήδη απογοητεύσει σε άλλους Έλληνες συγγραφείς φάνταζυ ΔΕΝ θα βρουν στα βιβλία μου.

Αν ευοδωθεί η προσπάθειά μου και εκδοθεί τελικά το "Κοράκι σε Άλικο Φόντο", θα έχω τότε την ευχέρεια να σχολιάζω και τα περιεχόμενά του, προς τέρψην όσων με τιμούν διαβάζοντάς το.

Όπως και να 'χει, θα κάνω ότι μπορώ για να παραμένει το ιστολόγιο ενδιαφέρον για όσους θέλουν να παρακολουθούν την πορεία του. Ευχαριστώ και πάλι για τη χρήσιμη συμβουλή.